مرکز جامع گفتاردرمانی و استروبوسکوپی البرز آترا
اوتیسم (طیف اوتیسم اختلال)
اوتیسم چیست ؟
اوتیسم چگونه تشخیص داده می‌شود؟
اختلال ارتباطی اجتماعی (عملکردی) چیست؟
چه درمان‌هایی برای افراد مبتلا به اوتیسم در دسترس هستند؟
عوامل اوتیسم چیست؟
گفتاردرمانان هنگام کار با افراد مبتلا به اوتیسم چه اقداماتی انجام میدهند؟
اوتیسم یک معلولیت رشدی است. کودکان مبتلا به اوتیسم، که با عنوان اختلال طیف اوتیسم یا ASD شناخته شده‌اند، مشکلات اجتماعی، ارتباطات و زبان دارند. همچنین آن‌ها فعالیت‌ها، علایق یا الگوهای رفتاری تکراری و محدودی از قبیل ضربه به اشیا، اکولیلیا یا بوییدن یا تماس اغراق‌آمیز اشیا را دارند. اوتیسم ممکن است خفیف یا شدید باشد. همه کودکان مبتلا به اوتیسم مشکلات یکسان ندارند. کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی و رفتارهای مشترک زیر را داشته باشند:
فرزند شما ممکن است مشکلاتی در استفاده از مهارت‌های اجتماعی برای ارتباط با افراد دیگر
داشته باشد. او ممکن است به نظر در دنیای خود باشد. موارد زیر برای این کودکان سخت می‌باشد:
عدم تمرکز در مورد شی یا رویداد خاصی؛
بازی با دیگران و استفاده مشترک از وسایل؛
درک احساسات؛
ایجاد و نگهداری دوستان.
فرزند شما ممکن است مشکلاتی در مهارت‌های ارتباطی مانند درک کردن، صحبت کردن با دیگران، خواندن یا نوشتن داشته باشد. گاهی اوقات، او ممکن است کلمات یا مهارت‌هایی که قبلاً فراگرفته است را فراموش کند. فرزند شما ممکن است مشکلات زیر را داشته باشد:
درک و استفاده از حرکات، مانند اشاره، تکان دادن یا نشان دادن اشیاء به دیگران؛
پیروی از دستورات؛
درک و استفاده از کلمات؛
داشتن مکالمه؛
یادگیری خواندن و نوشتن؛ او ممکن است در اوایل بتواند بدون درک معنا بخواند که به آن هایپرلکسیا گفته می‌شود.
همچنین فرزند شما نیز ممکن است:
کلماتی که به تازگی یا چند هفته یا چند روز قبل شنیده است را تکرار کند که به آن اکولیلیا می‌گویند؛
بیان گفتاری در کمترین حد ممکن یا استفاده از آواز خواندن و آهنگ به جای بیان داشته باشد؛
آنچه را که می‌خواهد یا نمی‌خواهد را با بدخلقی نشان دهد.
رفتارهایی یک کودک مبتلا به اوتیسم ممکن است داشته باشد:
مشکل تغییر از یک فعالیت به فعالیت دیگر؛
ضربه زدن با دست، حرکات نوسانی، چرخش یا خیره شدن؛
اذیت شدن با صداهای خاص؛
علاقه به غذاهای محدودی؛
داشتن علایق نامعمول و محدود؛ برای مثال صحبت درباره یک موضوع یا خیره شدن به یک وسیله خاص.
بسیار مهم است که کودکتان توسط یک گروه حرفه‌ای آشنا به حوزه اوتیسم ارزیابی گردد. آسیب‌شناسان گفتار و زبان (گفتاردرمانان)، معمولاً به عنوان بخشی از این تیم، می‌توانند اوتیسم را تشخیص دهند. این تیم شامل متخصص اطفال، متخصص مغز و اعصاب، کاردرمان و فیزیوتراپ باشد. گفتاردرمانان به دلیل مشکلات اولیه افراد مبتلا به اوتیسم در مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی نقش کلیدی در این فرایند دارند. در اولین مراحل ارزیابی و تشخیص باید با گفتاردرمان مشورت شود. آزمایش‌ها و چک‌لیست‌های مشاهده‌ای برای ارزیابی کودکان با مشکلات رشد وجود دارد. با این حال مهمترین از پدر و مادر و مراقبان دیگر کودک که وی را به خوبی می‌شناسند گرفته می‌شود تا مطمئن شویم که اطلاعات درستی از فرد مبتلا به اوتیسم در اختیار گفتاردرمان قرار می‌گیرد.
مشکلات در استفاده‌های اجتماعی از زبان ممکن است یک اختلال ارتباط اجتماعی باشد که گاهی اختلال زبان عملکردی نامیده می‌شود. همه کودکان مبتلا به اوتیسم مشکلات ارتباطات اجتماعی دارند. کودکان مبتلا به اختلالات دیگر نیز ممکن است مشکلات ارتباطی اجتماعی داشته باشند. گاهی یک کودک فقط دارای یک اختلال ارتباط اجتماعی است. کودکان مبتلا به مشکلات ارتباطی اجتماعی همچنین ممکن است اختلالات زبانی دیگری داشته باشند. این‌ها ممکن است شامل مشکلات در لغات، گرامر، خواندن یا نوشتن باشد.
-
- اختلال ارتباط اجتماعی ممکن است به مشکلات رفتاری منجر شود. کودکان ممکن است به دلیل مشکلات ارتباطی‌شان کاملاً نا امید باشند. آن‌ها ممکن است قادر به اشتراک گذاشتن آنچه که می‌خواهند و یا نیازهای خود نباشند.
کودکانی که مشکلات ارتباطی اجتماعی بدون الگوهای محدود یا تکراری رفتار، علایق یا فعالیت‌ها دارند ممکن است به عنوان یک اختلال (عملکردی) ارتباطات اجتماعی به جای یک اختلال طیف اوتیسم تشخیص داده شوند.
هیچ درمان شناخته شده‌ای برای اوتیسم وجود ندارد. در برخی موارد، داروها و محدودیت‌های رژیم غذایی ممکن است به کنترل علائم کمک کند. مداخله باید زمانی شروع شود که کودک خردسال است. برنامه‌های پیش دبستانی و مداخله اولیه بسیار مهم است. ارزیابی باید توسط یک گفتاردرمان برای تعیین مهارت‌های اجتماعی، ارتباطات، زبان و نیازهای رفتاری انجام گردد. یک طرح درمانی مناسب که مطابق با نیازهای کودک و خانواده باشد. درمان ممکن است شامل هر ترکیبی از رویکردهای سنتی زبان و گفتار، ارتباطات مکمل و جایگزین و مداخلات رفتاری باشد. همچنین این نکته مهم است که شنوایی کودک ارزیابی گردد تا امکان کم‌شنوایی وی رد شود.
اوتیسم مشکلی همیشگی است که ممکن است دلایل ذیل را داشته باشد. البته دلایل محدود به موارد زیر نیست.
مشکلات ژنتیکی یا سندرم‌ها؛
عفونت‌های شدید که مغز (مننژیت، بیماری سلیاک، آنسفالیت و غیره) را تحت تأثیر قرار میدهند.
قرار گرفتن در معرض مواد سمی یا بیماری‌زا در دوران بارداری (سرخجه، مواد شیمیایی و غیره).
یک گفتاردرمان ممکن است با فرزند شما در خانه، در یک دفتر کار یا در کلاس درس کار کند. فرزند شما ممکن است در برخی از موارد به تنهایی یا در گروه‌های کوچک کار کند. گروه‌های کوچک به کودک شما اجازه می‌دهد تا مهارت‌های خود را با کودکان دیگر تمرین کند.
یک گفتاردرمان به کودک شما برای درک بهتر، مباحثه، خواندن و نوشتن کمک خواهد کرد. گفتاردرمانان با کودکان در مهارت‌های اجتماعی نیز کار می‌کنند. آن‌ها همچنین با کودکانی که اصلاً صحبت نمی‌کنند نیز کار می‌کنند. یک گفتاردرمان معمولاً در موارد ذیل به کودک شما کمک می‌کند:
ایجاد توجه مشترک؛
بازی همراه با دیگران؛
درک و استفاده از حرکات، برای برقراری ارتباط؛
پیروی از دستورات.
یک گفتاردرمان به فرزند شما در درک و استفاده از کلمات کمک خواهد کرد. فرزند شما در طول دوره درمانی موارد زیر را یاد می‌گیرد:
پرسش و پاسخ؛
درخواست کمک؛
رعایت نوبت در یک مکالمه؛
شروع و یا توقف گفتگو.
گفتاردرمانان همچنین خواندن و نوشتن را نیز کار می‌کنند. فرزند شما در طول دوره درمانی موارد زیر را یاد می‌گیرد:
نگاه کردن به کتاب و داستان‌ها؛
نوشتن حروف، کلمات و جملات.
یک گفتاردرمان ممکن است از راهکارهای مکمل و جایگزین (AAC) استفاده کند. راهکارهای مکمل و جایگزین (AAC)باید هم در خانه استفاده شود و هم موقعی که از خانه بیرون می‌روید. این راهکارها فقط برای مدرسه نیستند. راهکارهای مکمل و جایگزین (AAC) شامل موارد ذیل می‌باشد:
زبان اشاره؛
حرکات؛
تصاویر، عکس‌ها، اشیاء یا فیلم‌ها.
کلمات نوشته شده؛
کامپیوتر، تبلت یا دیگر دستگاه‌های الکترونیکی.
بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم می‌توانند از AAC بهره مند شوند. AAC حتی به صحبت کردن کودکان کمک می‌کنند.
کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است غذاهای را از طریق نگاه کردن، طعم یا بوی آن‌ها دوست داشته باشند. همچنین گاهی از احساسی که بعضی غذاها در دهان دارند خوششان نمیاید. کودک مبتلا به اوتیسم ممکن است موارد زیر را داشته باشد:
رد کردن غذاهای جدید؛
اجتناب از غذاهایی با مزه، رنگ یا شکل‌های مختلف؛
خوردن تعداد محدودی از مواد غذایی.
یک گفتاردرمان می‌تواند به کودک کمک کند تا غذاهای جدید را بپذیرید.
